Miejsce terapii SCENAR jako technologii w nowoczesnej medycynie. Cz.2

Revenko A.N.

Miejsce terapii SCENAR jako technologii w nowoczesnej medycynie.

Cz.2 ‘Czy istnieje idealna elektroterapia?’

Idealna elektroterapia

              W celu regulacji patologicznie zmienionych funkcji i procesów energetycznych w organizmie można wykorzystać czynniki zewnętrzne o różnym charakterze fizycznym. Z uwagi na to, że podstawą tych procesów są zjawiska bioelektryczne, najbardziej celowe są oddziaływania elektromagnetyczne. Tego typu oddziaływania, powstałe z użyciem środków technicznych, są od dawna stosowane w fizjoterapii (prądy Bernarda, elektrostymulacja, prądy interferencyjne, terapia impulsami sinusoidalno-modulowanymi, analgezja krótkimi impulsami i inne), a także w metodach elektro- i magnitopunktury (elektrostymulatory, EHF, terapia biorezonansowa, terapia falami informacyjnymi IWT i inne), które łączą zasady tradycyjnej (konwencjonalnej) akupunktury z nowoczesnymi osiągnięciami technicznymi.

Do niedawna jednak metody te były uważane za „pomocnicze” środki medyczne, z powodu stosunkowo niskiej skuteczności oraz ograniczonego pola zastosowań.

Czy możliwe jest zwiększenie skuteczności elektroterapii? Czy istnieje „idealna elektroterapia”, która może powstrzymać nie tylko pojedyncze objawy procesu patologicznego, ale także wywierać ukierunkowany wpływ na procesy samoregulacji, optymalizując reakcje adaptacyjne organizmu, a w konsekwencji złagodzić i zakończyć proces patologiczny?

Sformułujmy ogólne zasady elektroterapii, pretendujące do miana „ideału”. Przede wszystkim oczywistym jest, że taka elektroterapia musi być zindywidualizowana tzn. optymalna dla korekcji konkretnego etapu, konkretnej patologii u konkretnego pacjenta w konkretnych warunkach. Z drugiej strony, musi być uniwersalna tzn. z powodzeniem stosowana na różnych etapach, różnych patologii w różnych warunkach. Aby przestrzegać tych dwóch zasad jednocześnie, „idealna terapia” musi być dynamiczna tzn. umożliwiać dość dużą zmienność parametrów oddziaływania. Co więcej, musi być fizjologiczna tzn. zapewniać selektywne, pochłanianie energii oddziaływania zewnętrznego na wszystkich poziomach (atom, cząsteczka, komórka, tkanka) w ilości nie większej niż jest to konieczne do poprawy uszkodzonych funkcji i ukierunkowanej optymalizacji procesów samoregulacji. To ostatnie jest również zasadą minimalnej adekwatności, wystarczalności.

W celu przestrzegania wszystkich wyżej wymienionych zasad „idealna terapia elektroimpulsowa” musi być bioadaptowana (bioregulowana) tzn. parametry oddziaływania zewnętrznego muszą być uzależnione od organizmu, biorąc pod uwagę jego stan w konkretnym momencie czasu (aktualny stan pacjenta/ organizmu).

Jeśli cztery pierwsze zasady są mniej więcej przestrzegane przez współczesną „fizjoterapię” (zespół metod i urządzeń ortodoksyjnych i tradycyjnych) niż zasada bioregulacji, praktycznie zdefiniowanie pozostałych jest dla niej nowością.  Zwykle dla indywidualizacji wpływu na organizm stosuje się uproszczony wariant tej zasady. Jest to tzw. biosynchronizacja-regulacja parametrów wpływu na podstawie połączeń biorewersyjnych. Jednak sztucznie stworzony system zewnętrzny nie pozwala na śledzenie potrzebnych informacji, co może prowadzić do zmieszczenia skuteczności terapii. Tylko sam organizm wie dokładnie, jakie oddziaływanie w danym momencie może być dla niego optymalne, a zadaniem „idealnej elektroterapii” jest umożliwienie organizmowi samodzielnego określenia parametrów zewnętrznego oddziaływania oraz zmieniania ich w odniesieniu do swojego stanu i potrzeb.

Zdefiniowaliśmy więc „idealną elektroterapie” jako zindywidualizowaną, uniwersalną dynamiczną, fizjologiczną i bioregulowaną. Taka terapia jest w stanie korygować mechanizmy samoregulacji pacjenta i zapewnić odpowiednie funkcjonowanie mechanizmów adaptacyjnych w taki sposób, aby rozwój procesu patologicznego został zakończony możliwie szybko i skutecznie, a pacjent uwolniony od cierpienia.

Oddziaływanie, które jest wprowadzeniem zakłóceń do struktur organizmy, musi współgrać z endogennymi strukturami organizmu w sposób organiczny i uzupełniać straty naturalnych funkcji albo spowodować reakcję korekcyjną systemów regulacyjnych organizmu, skierowaną na normalizację aktualnego stanu. Struktura wpływu zewnętrznego musi więc być „rozpoznana” przez organizm i podobna do endogennych sygnałów regulacyjnych, a co za tym idzie powodować naturalną aktywność bioelektryczną pobudzonych struktur. Wieloletnia historia terapii SCENAR pozwala uznać jej sygnały właśnie za takie.